FASCINATIE
Ik richt me op verhalen van mensen die niet vanzelfsprekend hun plek vinden in de wereld. Buitenstaanders, dwarsdenkers, mensen die de regels van hun omgeving tarten. Hun ervaringen leggen vaak bloot hoe onze samenleving werkelijk functioneert. In hun keuzes en worstelingen schuilt een scherpere waarheid dan in de vertrouwde stemmen die doorgaans het podium krijgen. Door hen zichtbaar te maken, nodig ik de kijker uit om stil te staan bij wat we gemakshalve ‘normaal’ noemen.

MAATSCHAPPELIJK
Mijn werk vertrekt vaak vanuit de vraag: wie wordt gehoord, en wie niet? Als regisseur zoek ik verhalen die tegen de stroom ingaan en bestaande kaders uitdagen. Het kan gaan over de positie van arbeidsmigranten, over sociale rechtvaardigheid of over de druk van maatschappelijke verwachtingen. Steeds gaat het om verhalen die laten zien hoe persoonlijke ervaringen verweven zijn met grotere structuren van macht, verlies of hoop. Documentaire en televisie zijn daarin voor mij geen neutrale vensters, maar instrumenten om de kijker te dwingen opnieuw te kijken.

VISIE
Ik geloof dat verhalen niet alleen registreren, maar de werkelijkheid mede vormgeven. Ik kies voor verhalen die de kwetsbaarheid van mensen laten zien – omdat juist daar menselijkheid begint. In een tijd waarin zwart-witdenken domineert, zoek ik het grijze gebied: waar idealen botsen met tekortkomingen, waar pijn en liefde naast elkaar bestaan, waar slachtoffers en daders niet altijd helder te scheiden zijn. Mijn werk wil ruimte scheppen om langer te kijken, verder te voelen en de werkelijkheid in haar complexiteit onder ogen te zien.

DRIJFVEER
Wat mij drijft, is het terugbrengen van grote, vaak abstracte verhalen naar het persoonlijke. Ik geloof dat politieke keuzes, maatschappelijke spanningen of technologische ontwikkelingen pas werkelijk voelbaar worden wanneer je ze ziet door de ogen van één mens. In de BNNVARA serie 'State of Hate' gaat een wereldwijd fenomeen – polarisatie en de haat voor de 'ander' – pas echt leven als je de worsteling van een enkele activist of slachtoffer volgt. In de NTR documentaire 'Het Geweten van Israël' is het niet de geopolitiek die de kern vormt, maar de moed van een leraar of een refuseniks die de samenleving teleurstelt omdat hij weigert te zwijgen.

Ook in de VPRO serie 'De Onmisbaren', en de Human serie 'A.I. Love', zoek ik naar die persoonlijke ingang. Arbeidsmigranten, sociaal advocaten of mensen die intimiteit vinden met een AI-companion: hun persoonlijke verhalen openen de deur naar bredere vragen over rechtvaardigheid, arbeid, liefde en technologie.

Zelfs in programma's als de VPRO serie 'Naar Bed' of in het wetenschapsprogramma 'Focus' van de NTR probeer ik datzelfde te doen: achter elk experiment of gesprek schuilt een mens van vlees en bloed, met angsten, verlangens en keuzes.

Mijn persoonlijke benadering is geen stijlmiddel maar een overtuiging. Door dichtbij te komen, ontstaat er ruimte voor nuance, kwetsbaarheid en meerduidigheid. En juist daarin – in de breuklijnen tussen het intieme en het maatschappelijke – wordt zichtbaar wie we zijn en hoe we samenleven.